To był czwartek, 16 czerwca 1944 r. 7.30 rano. Pociąg ruszył ze stacji w Bełżcu i po 10 minutach maszynista, Ukrainiec będący w zmowie z oprawcami, zatrzymał skład w środku lasu. Uzbrojeni upowcy kazali pokazać dokumenty. Polaków wysadzono i kazano przejść na prawą stronę. Mężczyzn rozstrzelano, kobiety i dzieci mordowano strzałami, nożami. Obcinano dłonie, rozbijano czaszki, kobietę w ciąży przybito bagnetem do ziemi.
Cecylia Wolańczyk, kobieta z Narola, była niskiego wzrostu – upadł na nią zastrzelony krwawiący mężczyzna, czym ją uratował. Była jedną z nielicznych ocalałych.
Od razu zginęło 49 osób, a 20 od ran. Zdjęcia wykonane tuż po zbrodni są przerażająca. Wielokrotnie ilustrowały temat rzezi wołyńskiej.
Zobacz też:
Dziś to miejsce wygląda niemal tak samo jak 80 lat temu. Prowadzi do niego polna, zarośnięta droga. Stoi kopiec, krzyż i pomnik. Mimo panującej wokół ciszy, odczuwa się tu niepokój, przygnębienie i wielki smutek.
16 czerwca 2024 r. odbyły się uroczystości związane z 80. rocznicą zbrodni UPA na polskich pasażerach pociągu relacji Bełżec – Lwów. W miejscu tragedii i na cmentarzu w Bełżcu została uczczona pamięć ofiar. Zostały złożone wieńce i zapalone znicze. – Módlmy się za ofiary, ale módlmy się także o pokój. Aby nigdy więcej taka tragedia się nie wydarzyła – mówił ksiądz.
Podczas obchodów odbył się także panel dyskusyjny poświęcony relacjom polsko-ukraińskim podczas II wojny światowej, w którym brał udział dr Tomasz Bereza z Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie.
Zbrodnie ukraińskich nacjonalistów działy się nie tylko na Wołyniu, ale także na Podkarpaciu i to jeszcze wiele miesięcy po wojnie: Cisna, Wielkie Oczy, Wiązownica, Borownica, trzykrotnie napadana przez bandy UPA Bircza i wiele innych miejscowości. Wszędzie tam dochodziło do bestialskich masakr. Mordowano całe rodziny, tylko dlatego, że byli Polakami…
